การย้อนเวลาครั้งนี้ ฉันก็ยังคงอ่อนแอเหมือนเดิม

การย้อนเวลาครั้งนี้ ฉันก็ยังคงอ่อนแอเหมือนเดิม

---

    ในอดีตผู้คนต่างเพรียกหาวีรบุรุษ ผมจึงอยากเป็นบุคคลเหล่านั้น

    บุคคลที่ใคร ๆ ล้วนต้องการไม่ว่าแห่งหนใด ผมอยากถูกยอบรับโดยใครสักคน เป็นความฝันอันยิ่งใหญ่ตลอด 40 ปีของผม

     ทั้งชีวิตที่ผ่านมามีทั้งสุขและทุกข์ แต่ที่ยังคงเหมือนเดิม คือผมไม่เคยได้รับการยอบรับเลยแม้แต่ครั้งเดียว ผมยังคงล้มเหลวเสมอมา ไม่ว่าจะผ่านมานับกี่แรมเดือนกี่แรมปี ผมก็ยังคงเป็นผมเหมือนเดิม ยังคงล้มเหลวไม่ต่างไปจากสมัยเด็ก สมัยวัยรุ่น หรือแม้แต่ในช่วงปัจจุบันของตัวผมเอง ผมก็ยังไม่เคยสำเร็จความฝันของผมเลยสักครั้ง

ผมอ่อนแอ

     แม่ครับผมคิดถึงท่านนะครับ แม้ว่าท่านจะดีกับผมขนาดไหนก็ตาม ผมก็ยังคงล้มเหลวไม่สำเร็จดังที่ท่านหวัง

     พ่อครับผมคิดถึงท่านนะครับ ทุกเพลงดาบที่ท่านสั่งสอน ทุกกริยาที่ท่านสอนสั่ง ผมยังคงจำได้ขึ้นใจไม่มีเปลี่ยนไปจากสมัยเด็ก แต่ผมก็ยังคงล้มเหลวไม่สำเร็จดังที่ท่านหวัง

ขอโทษนะครับ

     พลางพูดไปพลางคิดไป มือผมก็ยังคงจับดาบฟาดฟันผู้คนมากมายที่แม้แต่ผมก็คงจะไม่รู้จัก และนี้คงเป็นวาระสุดท้ายของผู้ฆ่าฟัน ที่ท้ายที่สุดผมคงถูกเข่นฆ่าโดยผู้คนที่ไม่เคยคิดจะทำความรู้จักเลยด้วยซ้ำ

พลางพูดไปพลางคิดไป ร่างของผมถูกแทงทะลุกลางอก

พลางพูดไปพลางคิดไป นี้สินะความเจ็บปวด

พลางพูดไปพลางคิดไป นี้สินะคือความตาย

พลางพูดไปพลางคิดไป นี้สินะคือจุดจบ

ผมอ่อนแอ

     น้ำไหลจากนัยน์ตาสู่ห้วงปฐพี ความเจ็บปวดจากทรวงอกกระจายทั่วทั้งร่างกาย ความรู้สึกอัดอั้นที่ทั้งชีวิตเคยประสบใกล้ถึงจุดจบเสียที

     “ฆ่าฉันซะ เจ้าผู้บุกรุก” ผมพูดขึ้นอย่างชัดเจนกับผู้ที่เรียกว่าเป็นศัตรูแม้ว่าปากจะเต็มไปด้วยเลือดแล้วก็ตาม

     “ขอโทษนะที่เรามีโชคชะตาต้องฆ่าฟันกันและกัน” เขาพูดขึ้นก่อนที่จะง้างดาบกำลังจะแทงมาที่อกของผมอีกครั้ง

     “มันไม่ใช่เรื่องของโชคชะตาหรอก อย่าโทษฟ้าอย่าโทษฝนเลย โทษตัวเราเองเถอะที่ไม่มีอำนาจมากพอที่จะทำให้โลกนี้สงบสุข”

     “นั้นสินะ” 

     ดาบปักลงที่อกของผมอีกครั้ง นี้คงเป็นครั้งสุดท้ายแล้วสินะที่จะเจ็บปวด แต่มันก็คงไม่หนักหนามากนัก เพราะทั้งช่วงชีวิตก็พลางพบกับความเจ็บปวดทั้งโดยนัยน์ และโดยตรงมาทั้งชีวิตอยู่แล้ว ผมอยากภาวนาให้ความเจ็บปวดที่ผมได้รับทำให้โลกสงบสุข แต่มันคงไม่ใช่แบบนั้นสินะ อยากจะย้อนกลับไปแก้อดีตเสียจริง

ลาก่อนโลกา นี้แหละคือความตาย เปรมปรียิ่งนัก